Vandaag komen de beelden nog steeds bij mij binnen. Vreemd dat een film zo'n impact kan hebben. Hoewel, ik weet dat toen ik jaren geleden met Marja naar Dirty Dancing ben geweest, wij wekenlang een bubbelend gevoel hadden.. Heerlijk ! Dat was toen een echte feel good film voor ons.
Gisterenavond had Henk lekker de open haard aangemaakt en we hadden ons geinstalleerd voor een film. Ik had geen zin in een thriller, detective, en had de film Hachi op mijn verlanglijstje staan.
Over een puppy die gevonden wordt op een station, geadopteerd door een professor en hem daarna elke dag op gaat halen na zijn werk op dat station. Echter de professor gaat dood, en de hond blijft weglopen (ook al wordt hij door de dochter opgenomen), om naar het station te gaan om op zijn baasje te wachten. Uiteindelijk laat de dochter de hond zijn keuze. Met als gevolg dat de hond 9 jaar lang tot aan zijn dood op de professor blijftwachten. Voedsel krijg hij van de mensen rond het station die de hond natuurlijk allemaal kennen.
Halverwege de film zat ik al met een dikke keel, en aan het einde gingen alle sluizen open. !! Henk zei" "Nou dat zat nogal hoog"... Maar het was gewoon de emotie van de film.
Vandaag geen bubbelend gevoel, maar een feel bad gevoel... !
Het kwam bij mij zo binnen omdat dit verhaal op waarheid berust. In Tokio bij het treinstation staat een standbeeld van Hachi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten