Normaal kabbelt mijn leven in mijn eigen tempo door. Ik heb geleerd om naar mijn lichaam te luisteren. En vaak geef ik daar gehoor aan. Maar wanneer mijn tweeling zus komt dan verandert mijn rustige stroompje in een woest kolkende rivier. Of je nu wilt of niet je moet mee in die sneltreinvaart van activiteiten, emoties en nachtbraken.
Gisteren kwamen Marja en Alain voor een daagje met overnachting. Na een partij golf met Henk, zijn wij gezellig uit eten gegaan.
Na middennacht was ik de eerste die afhaakte en naar bed ging. Na een kwartier kwam Mar ook nog even op mijn bed liggen praten, en toen was het weer even als vanouds, toen wij nog samen thuis woonden en 1 kamer hadden. Even bijkletsen. Dan is het weer heel even mijn eigen Moenipje. Onze kindertaaltje,... waarbij wij voor wij gingen slapen altijd tegen elkaar zeiden Noest Moenip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten